Drie jaar lang verzamelde hij achtergrondinformatie over ongelukken met treinen in Nederland. Niet als een ramptoerist, maar Haarlemmer Wim Beukenkamp deed dat omdat veel onderzoeksgegevens verloren dreigen te gaan. Eén van zijn verhalen gaat over een groot treinongeluk in Zaandam. Hij wil het spoorwegverkeer in Nederland veiliger maken. Daarom werd Wim spoorweginspecteur. Hij beschrijft in zijn boek enkele tientallen (bijna-)ongelukken, door bijvoorbeeld onlogische aanleg van sporen. Hij hoopt dat gemeenten, maar ook andere instanties wat van zijn onderzoek kunnen opsteken voordat ze ze naar de tekentafel gaan. Tekst loopt door na de foto. 'Het sein staat op rood', heet het boek. Wim bladert er doorheen bij de spoorwegovergang in Zaandam, nabij de Van Ostadestraat. Op kerstavond 1993 gebeurde hier een zeer ernstig ongeluk.  Het is een wat chaotisch knooppunt van spoorwegen, fietspaden en autowegen. Op die kerstavond, rond 21.00 uur, rijdt een automobilist hard langs auto's die voor een slagboom staan te wachten. De 55-jarige bestuurder uit Zaandam let, omdat hij een cassettebandje verwisselt, niet op en ramt de slagboom. Op dat moment komt net de intercity naar Hoorn aanrijden. Met zo'n honderd passagiers erin. Een enorme klap volgt.  Eén dode en veel gewonden, automobilist onder invloed De trein wordt als een harmonica in elkaar gedrukt en belandt deels in een sloot langs de Van Ostadestraat. Er vallen vele gewonden en er is één dode te betreuren, een 45-jarige man uit Purmerend. De bestuurder van de auto raakt ook gewond. Hij blijkt onder invloed van alcohol te zijn. Op het kruispunt zijn op dat moment al een aantal (bijna-) ongelukken gebeurd. Auto's reden slagbomen kapot en vier keer eerder kwamen auto's met een trein in botsing. Tekst loopt door na de foto. Wim vertelt dat hij net dezelfde route heeft gereden als de automobilist in 1993. "Vanuit de auto kan je een deel van deze overweg niet goed zien, omdat het naastgelegen spoorwegviaduct het zicht belemmert. Je ziet de spoorbomen daarom pas laat. En als je dan ook nog afgeleid bent, dan vallen er dus doden." Hier had beter over nagedacht moeten worden. "Ze hadden vooraf beter moeten kijken naar de omgeving van de spoorweg. Maar je ziet dat er wel maatregelen zijn genomen na het ongeluk. De treinen moeten hier nu veel langzamer rijden dan in 1993." Na het ongeluk zijn er extra waarschuwingslichten geplaatst. Nog steeds emoties in de straat Jan Wim Dekker woont al lang aan de Van Ostadestraat. Ook in 1993. Hij herinnert zich het ongeluk als de dag van gisteren. De harde knal, de stilte die volgde. Het opvangen van de gewonden in huis. Met een steen tikte hij een raam open, waardoor passagiers de trein konden verlaten.  Tekst loopt door na de foto. De herinnering aan die avond raakt hem nog steeds. Vooral het feit dat de ouders van het dodelijk slachtoffer uit Purmerend hun zoon jaarlijks kwamen herdenken langs de sloot. Er stond een klein monument voor hem, maar dat is weg. Incident in Stavoren Op de kaft van Wim zijn boek staat een foto van een treinongeval in het Friese Stavoren. "Dat was in 2010. Een bizar ongeval", vertelt hij. "Het was het meest simpele station, maar toch kon daar een trein ontsporen. Die reed te hard richting het einde van het spoor, ontspoorde en reed, dwars door een winkel, bijna de haven in. Twaalf miljoen euro schade." Tekst loopt door na de foto. Zelf maakte hij gelukkig nooit een ongeval mee. "Maar een collega-inspecteur wel. Hij zat in een trein die met een auto in botsing kwam. We zijn als inspecteurs nog nooit zo snel ter plaatse geweest." Lessen trekken uit het verleden Wim hoopt dat zijn boek bij de juiste instanties terechtkomt. Zodat deze kunnen leren van fouten uit het verleden. "Ik schreef dit uit professionele interesse. Steeds meer onderzoeksrapporten van ongevallen zijn niet meer terug te vinden. Op deze manier blijft belangrijke informatie behouden voor de toekomst."